There are some moments that it’s not the eyes that see… It’s the Passion that sees … the Emotions … The Soul!!!
“Ταξίδι φυγής”


“Ταξίδι φυγής”

Χερόμυλος, Εύβοια

633 Σάββατο

Πάλι οι σκέψεις κόβουν βόλτες στο μυαλό. Μαζεύτηκαν πολλά τελευταία και δεν μπορώ να βάλω μία τάξη. Δεν με χωράει το κρεβάτι μου, δεν με χωράει το σπίτι μου, δεν με χωράει ο τόπος. Τάσεις φυγής, είναι ο επιστημονικός όρος.

Κάνω ένα τσιγάρο, πίνω δυο γουλιές καφέ ελληνικό. Θέλω να δω θάλασσα. Μόνο εκεί θα αδειάσει κάπως το μυαλό, μόνο εκεί νοιώθω ήρεμη. Βουτάω την φωτογραφική μηχανή και τον Δία και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Και όπου μας βγάλει ο δρόμος. Θα σταματήσω μόλις αντικρίσω την θάλασσα.

Βγαίνω στην Εθνική. Θυμάμαι ένα μέρος που είχε πάει πέρσι ένας φίλος. Κατευθύνομαι προς Νότια Εύβοια, στην παραλία Χερόμυλος. Η παραλία του Χερόμυλου βρίσκεται 5 χιλιόμετρα από το χωριό Άγιοι Απόστολοι, στη Νότια Εύβοια και βλέπει στο Αιγαίο. Σε κάτι παραπάνω από μία ώρα από Χαλκίδα βρίσκεσαι στα πανέμορφα νερά της θάλασσας στην παραλία του Χερόμυλου.

Οδηγώντας σκέφτομαι ότι δεν είναι το πρώτο ταξίδι που κάνω σε παρόμοια κατάσταση. Και πάντα επιστρέφοντας όλα ήταν πιο καθαρά και στην πραγματική τους διάσταση. Όταν αποστασιοποιείσαι από τις καταστάσεις, όλα μοιάζουν διαφορετικά και πιο εύκολα να τα αντιμετωπίσεις.

Η θάλασσα είναι γιατρικό, είναι ηρεμία, είναι ταξίδι.

Αράζω στην παραλία και απλά το βλέμμα και το μυαλό χάνονται, ταξιδεύουν. Ακουμπάω εκεί τις σκέψεις μου και αυτές αθόρυβα απομακρύνονται με τα κύματα. Όταν οι καταστάσεις είναι καταιγιστικές, οι σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό, δεν σε αφήνουν να δεις καθαρά, αλλά ατενίζοντας τη θάλασσα δεν υπάρχει τίποτα. Καταθέτω την ψυχή μου στην θάλασσα, γιατί αυτή δεν πληγώνει όπως σε πληγώνουν οι άνθρωποι…

Ο Δίας τρέχει πέρα δώθε, μυρίζει τριγύρω, βουτάει στην θάλασσα. Ζηλεύω… Βουτάω και εγώ. Εκεί μέσα, σε όλο αυτό το γαλάζιο, με το νερό να σε “πλένει”, το αλάτι να κολλάει στο σώμα σου, όλα μοιάζουν αλλιώς. Βγαίνω από το νερό. Αισθάνομαι πιο ελαφριά από τις σκέψεις, τις πήρε το νερό, ταξιδεύουν πάνω σε ένα κυματάκι, τόσο δα μικρό. Κάπου θα χαθούν μεσοπέλαγα.

Σε γεμίζει ενέργεια η φύση. Αισθάνομαι ήρεμη, γεμάτη φως, σαν να έκλεψα λίγη δύναμη για να αντιμετωπίσω όσα έγινα και όσα θα γίνουν… Ο Δίας έχει ξαπλώσει δίπλα μου. Ο ήλιος μας ζεσταίνει, προσπαθεί να χωθεί μέσα μου, να ζεστάνει όσα νοιώθω παγωμένα, νεκρά.

Εκεί που οι άνθρωποι μας πληγώνουν, η φύση προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές. Αισθάνομαι λίγο να με ξαναβρίσκω. Αισθάνομαι γαλήνη από όσα με ταλαιπωρούν το τελευταίο διάστημα. Εδώ δεν μπορεί να με φτάσει τίποτα. Μακριά από όλα, “γλύφω”  τις πληγές μου. Κλείνω τα μάτια μου, ξαπλωμένη στην παραλία και ακούω… Τον ήχο της θάλασσας, τους γλάρους που πετάνε. Κλείνω τα μάτια μου, μυρίζω την αλμύρα και νοιώθω τον ήλιο να ακουμπάει το κορμί μου.

Όλα εδώ είναι απλά…

Όλα εδώ είναι Φύση…

Όλα είναι στο Εδώ και στο Τώρα…

Και όσα δεν είναι εδώ απλά δεν υπήρξαν ποτέ…

 


LEAVE A REPLY

Your email address will not be published. Required fields are marked *